Ντυμένοι με εικόνες ή με συγκινήσεις;

Συνήθως δεν ντύνομαι, με ντύνουν.

Εγώ τα φοράω αλλά να, για δες.

Σήμερα φοράω τα παπούτσια που μου δώρισε εκείνη η κυρία που ενώ καθόλου δεν με ξέρει οσμίστηκε επακριβώς το γούστο μου.

Το παντελόνι ήταν δώρο Χριστουγέννων από την μητέρα ενώ η μπλούζα δώρο Πρωτοχρονιάς από την κολλητή. Το μπουφάν, φορεμένο από την άλλη καλή φίλη που φέρει έναν συνδυασμό των αρωμάτων μας.

Τα σκουλαρίκια από την αδελφή, άλλοτε στα γενέθλια άλλοτε σε άλλες γιορτινες περιστάσεις, πάντα ήξερε να διαλέγει τα πιο στιλάτα και βολικά αξεσουάρ.

Η τσάντα δώρο της νονάς αν και ενίοτε φοράω και την άλλη, τη χρωματιστή, της γιαγιάς.

Δεν είναι ότι δεν ξέρω να ντυθώ μόνη μου, ή ότι δεν μπορώ.

Καποιες φορές διαλέγω και εγώ αυτά που θέλω να φορέσω.

Συχνά με εντυπωσιάζει το πώς, ενώ διαλέγω πάντα μαύρα και σκουρόχρωμα, τώρα τελευταία όλοι νομίζουν πως είμαι λάτρης των φωτεινών και των πολλών χρωμάτων.

Απλά, να, πολλές φορές, προτιμώ να βγαίνω από την εικόνα. Είτε του να με ντύνουν είτε του να ντύνομαι.

Το σκάω και πάω σε μέρη που η εικόνα περισσεύει.

Και ενώ είμαι ευγνώμων που μου χάρισαν κάτι από τα χρώματά τους, στο βάθος ξέρω πως τα αληθινά χρώματα βρίσκονται αλλού.

Σε κάτι όνειρα που είδα που τα ρούχα εκεί ήταν αχρειαστα.

Και σε μερικά πολύ δυνατά και πολύ συγκινητικά ποιήματα.

Αυτά που χαράχτηκαν πάνω μου σαν τατουάζ και δεν έφυγαν, στην ουσία, ποτέ.

Και είμαι εντάξει με αυτό.

Σήμερα ντύθηκα με τις λεπτομέρειες των πολλών, του πλήθους.

Μα θα το σκάσω πάλι κάποια στιγμή, ίσως όταν θα δουλεύω με υπάρξεις που εκτιμούν την αισθητική σε άλλα επίπεδα και τότε το τι φοράω και το τι αντικείμενο κουβαλάω πάνω μου δεν έχει θα καμία απολύτως σημασία.

Είτε είναι πολύχρωμο, είτε είναι ασπρόμαυρο, είτε σκέτο γκρι, δεν έχει πια καμιά σημασία, όπως συνήθως.

Ποιος με έντυσε, πως γύρισα στο σπίτι και φόρεσα ξανά την αγαπημένη μου μαύρη φόρμα με το γκρι πουλόβερ και πως, τελικά, κατάφερα να ονειρευτώ για ακόμα μια φορά το πιο όμορφο εντελώς απογυμνωμένο όνειρο.