Ρουλέτα καθημερινής χρήσης

Αυτό που θα κάνεις στην ζωή σου, θα πρέπει να το αγαπάς. Έτσι μας έλεγαν. Μανάδες, δάσκαλοι, καθηγητές, διευθυντές. Δεν μας λέγαν, βέβαια, γιατί. Μάλλον επειδή τα στατιστικά έδειχναν πως ήταν περισσότερο ικανοποιημένοι εκείνοι που έκαναν την δουλειά των ονείρων τους ή αυτή που τους ταίριαζε γάντι. Όπου δουλειά γράψε επάγγελμα. Ίσως και να μας το έλεγαν επειδή είχαν δει ότι, αν είναι να βασανίζεσαι, ας το παθαίνεις κάνοντας αυτό που αγαπάς. Και, αν σταθείς τυχερός και έχεις και κέρδος, θα συνεχίσεις να κερδίζεις, κάνοντας κάτι που αγαπάς. Το καλό είναι ότι ένας άνθρωπος δεν είναι εκπαιδευμένος για να αγαπάει μόνο μια κατάσταση ή μια ασχολία.

 Ειδικά αν έχει φοιτήσει, έστω και για λίγο, σε ένα σχολείο, ΤΕΙ, ΙΕΚ, πανεπιστήμιο, ΟΑΕΔ, ΚΕΚ και τα συναφή, ακόμα και σε μια τάξη επί πληρωμή για επαγγελματική κατάρτιση, το οποίο σου μαθαίνει να αντλείς κίνητρο από κάθε πτυχή της μάθησής σου, από κάθε ερώτηση και απάντηση, κάθε ιδέα και πιθανή εξέλιξη αυτής , κάθε πιθανή πράξη. Δεν γίνεται να αγαπάς ένα και μόνο ένα. Έτσι, πρέπει να διαλέξεις ποιο είναι εκείνο που προτιμάς πιο πολύ. Και, με βάση ένα σύστημα αδικίας, στο οποίο εμπεριέχονται και τομείς επαγγελματικής μάθησης που δεν έχουν αντίστοιχη επαγγελματική απορρόφηση σε κανένα σύστημα (ίσως, μόνο, σε εκείνο της κοροϊδίας, ότι δηλαδή δουλεύεις για να πάρει χρήματα η εταιρεία και εσύ ή παίρνεις ελάχιστα ή πληρώνεις και από πάνω). 

Στην καλύτερη περίπτωση, επιλέγεις να εξελίξεις τις επαγγελματικές σου ικανότητες σε έναν τομέα που σου ταιριάζει μεν, αλλά δεν ήταν και η πρώτη επιλογή σου (άκου τώρα, λίγοι είναι εκείνοι που πιάνουν την πρώτη επιλογή και θέλει, λέει, πολλή απομνημόνευση για να γίνει καλά αυτό). Μετά, θα δυσκολευτείς. 

Και γιατί; Γιατί θα σου κάνουν παζάρια, κάτι για το οποίο δεν σε προετοίμασε κανένα σχολείο και κανένα πανεπιστήμιο. Μάζεψε μόρια, πλήρωσε μόρια, αλλά θα τα δηλώσεις όποτε θέλω εγώ, έτσι ώστε να μην σε συμφέρει καθόλου να τα δηλώσεις. Γιατί; Γιατί όλος ο ανταγωνισμός του κόσμου, όσο εσύ παλεύεις για να ζήσεις σε έναν ιδιωτικό τομέα με μισά ένσημα και περισσότερες ώρες (όπως λένε τουλάχιστον εκείνοι που κάνουν δύο και τρεις δουλειές), θα πυκνώνει. 

Πάντα κάποιος θα έχει ξεκινήσει από σημείο πολύ μετά της αφετηρίας, θα έχει λοιπόν μαζέψει τα εφόδια εκείνα που θα του δώσουν την πρωτιά, χωρίς να δίνει ντε και καλά τους καθημερινούς αγώνες που δίνεις εσύ. Καταρχάς, να πρέπει να διαχειρίζεσαι τον ΦΠΑ παντού, που σαν παράσιτο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχει μολύνει κάθε τομέα της καθημερινής ευμάρειας. 

Έπειτα, να, είναι που θες να πας στον γιατρό και ή φοβάσαι για έλλειψη υποδομών, ή δεν θες να τον πληρώσεις γιατί τα υπόλοιπα έξοδα τρέχουν. Και κανένας δεν θέλει να έχει πέντε διαφορετικά βουνά από χρέη για κάτι που, τελικά, ούτε καν απόλαυσε. Και στο μεταξύ, να περιμένεις. Να κάνεις αιτήσεις, οι οποίες ανοίγουν όποτε λάχει, να ζητάς τα νόμιμα και να σε κοιτάνε λες και ήρθες από άλλο πλανήτη, να αρχίζεις, να απογοητεύεσαι, να φεύγεις. Και μετά να κλείνεις τα τριάντα βάλε και, ακούγοντας αντίστοιχα σχόλια από την κάπως προκατειλημμένη κοινωνία μας, να σκέφτεσαι: Χμ, μάλλον δεν θα κάνω ποτέ οικογένεια και αυτό επειδή δεν γίνεται να έχεις οικογένεια και να κουβαλάς τον ΦΠΑ όσο δεν μπορείς να πας στον γιατρό για τα θέματα που αυτό το κουβαλημα σου προκαλεί. Στο μεταξύ να υπάρχει και το κοινωνικό άγχος. "Α για να μην πάρεις αυτό που δικαιούσαι, μάλλον εσύ κάνεις κάτι λάθος".

 Ναι, πάτησα δεξί κλικ αντί για αριστερό και δεν έγινε σωστά η αίτηση. Όχι. Και την αίτηση έκανα, και στις κρυφες ομάδες μπήκα στις οποίες σιγοψιθυριζόταν ότι υπάρχει και ένα κάποιο παράβολο το οποίο δεν αναγράφηκε πουθενά και επίτηδες με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να χάσει έτσι τον προσανατολισμό του, αλλά όχι εγώ.

Δεν ένιωσα καλά, γιατί να σου πω και κάτι, δεν ήταν ο στόχος μου να ανταγωνιστώ εξ αρχής. Να δουλέψω ήθελα. Όσο για αυτό που διάλεξα ότι αγαπάω περισσότερο, πρόσφατα άκουσα "Θα βρίσκεις εσύ μόνη σου χορηγούς, θα παίρνεις ένα ποσό, θα φέρνεις εδώ το 70 τοις εκατό και θα σου μένει το 30". Αυτό τώρα πια δεν το αγαπάω, τουλάχιστον όχι σαν επαγγελματίας. Γιατί δεν είναι επάγγελμα. 

Μπορεί να είναι μια ωραία ασχολία για να γεμίζεις τον χρόνο σου αλλά, ρε συ, στην Ελλάδα, θα έπρεπε να υπάρχει στα σχολικά βιβλία μια λίστα: Ζωντανά επαγγέλματα (που τηρούνται όλοι οι νόμοι και ούτε αγωνιάς ούτε περιμένεις κάτι) και νεκρά επαγγέλματα (εκείνα που σε κακομεταχειρίζονται, που σε κλέβουν και πρέπει να λες και ευχαριστώ).

 Επίσης, τα παιδιά, θα πρέπει να μάθουν και για τα μαύρα επαγγέλματα, όπου πληρώνεσαι στο χέρι αυθημερόν (αφού πρώτα το διεκδικήσεις) και χωρίς ΦΠΑ, ίσως να μπορέσεις και να ζήσεις χωρίς να δώσεις λόγο σε καμία κυβέρνηση. Σάμπως εκείνη δίνει σε σένα για το παράνομο της όλης φάσης; Παράνομο θα έπρεπε να ήταν και αυτό: Να κάνεις ο,τι αγαπάς. Αν αγωνιστείς σκληρά, αν διαβάζεις, αν δουλεύεις, θα έχεις το αποτέλεσμα που δικαιούσαι. Αν όχι στην πρώτη, τότε σίγουρα στην δεύτερη, ή την τρίτη, ή και την δέκατη επιλογή. Για όλους έχει ο Θεός. 

Αν πασχισεις, θα... Όχι, δεν θα.

Αν ψηφίσεις, ίσως και να. Αν υποχρεωθεις, εντάξει, θα κάνεις κάτι εντελώς άσχετο με όλες σου τις ικανότητες και με όλους σου τους αγώνες, αλλά θα έχεις μισθό και σίγουρο σπάσιμο νεύρων σε καθημερινή βάση (επειδή, όπως έλεγε και η γιαγιά "με γνωστό σου φάε και πιες, νυτερεσιο μην κάνεις). 

Το θέμα δεν είναι τα λεφτά. Γιατί τα παίρνεις και τα δίνεις στο σύστημα.

Το θέμα δεν είναι οι ικανότητες. Γιατί τις έχεις και αναρωτιέσαι γιατί (μα για να είσαι καλός άνθρωπος βρε, να ο αγώνας που αποσκοπούσε! Καλός άνθρωπος γινομουν και με δέκα βιβλία, δεν χρειαζόταν όλο αυτό).

Το θέμα δεν είναι να αγαπάς ο,τι κάνεις, γιατί τελικά μπορεί αυτό που αγαπάς να μην υπάρχει καν σαν νόμιμος επαγγελματικός χώρος.

Το θέμα είναι να βρίσκεις τις τρύπες στο σύστημα και να τις μπαλωνεις όπως όπως. Να ξεκινάς μικρός με τα μπαλώματα. Και έτσι να κερδίζεις. Να έχεις να ζήσεις, να μην συλλέγεις πολύ ΦΠΑ όσο αυτό είναι εφικτό και να μπορείς να συνεχίζεις να μαθαίνεις, να αντέχεις και να αγωνίζεσαι χωρίς το επόμενο βήμα σου να είναι μια λακκούβα, ένα ατέρμονο βαθύ κενό και μια παράλληλη κοινωνική κριτική.

Κάπως όπως με τις τρύπες στα ρούχα. 

Κάπως όπως με τη βρύση που τρέχει.

Κάνε την σε παρακαλώ να σταματήσει.

Και μένα. Άλλο δεν μπορώ να τρέχω. Καλή υποψήφια είμαι, αν θες να συνεχίσω να δίνω στο σύστημα τα πράγματα είναι πολύ απλά: Νόμος.

Ξεκινώντας από την εκπαίδευση ήδη.

Και τότε, ίσως, να αρχίσουμε και να σκεφτόμαστε τι αγαπάμε, αν και πώς.

Και αν, φίλε, νομίζεις ότι το να αγαπάς ο,τι κάνεις συντελεί στο να αντέχεις, μην το επιχειρήσεις καν. 

Ναι, σίγουρα είναι χειρότερο το να ταλαιπωρεισαι σε έναν χώρο που δεν σου ταιριάζει ούτε τον μπορείς, αλλά αν το αγαπάς, το πονάς κιόλας. Δεν είναι δυνατόν να το κατήργησαν έτσι. Αυτό νιώθεις και ταυτόχρονα σκέφτεσαι. Μετά το συνειδητοποιείς, όσο το κάνεις σαν δεύτερη δουλειά, γιατί πάντα χρειάζεται και μια δεύτερη ή τρίτη δουλειά εν έτει 2024. 

Και αφού το συνειδητοποιήσεις, κάνεις και ένα τσεκ να δεις αν αγωνίστηκες αρκετά στην πρώτη επιλογή. Και εκεί βλέπεις ότι ήσουν συνεπής (εσύ που από το burnout το μόνο πράγμα στο οποίο αντέχεις να είσαι συνεπής είναι η ηρεμία σου). Και εκεί αναμονή, μάχες και ΦΠΑ. Αν μη τι άλλο, ΦΠΑ.

Είχαμε να παίρνουμε δέκα βασικά είδη πρώτης ανάγκης και τώρα μας τα έκαναν δύο, τόσο ακριβά που είναι. Και τα σπίτια και οι λογαριασμοί. Άκου το σουπερμάρκετ πάνω από την Νορβηγία αλλά οι μισθοί στον πάτο, και να τους ανεβάζουν 30% και να λέμε υπέροχα, λύθηκαν τώρα όλα τα προβλήματα! 

Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι, αν είχα πληρωθεί για όσα έχω πληρώσει, τόσο σε επίπεδο φοίτησης σε σχολές όσο και σε επίπεδο δουλειάς και καθημερινότητας, θα ήμουν πλούσια.

Και θα έδινα και στους γονείς μου τα ποσοστά που δικαιούνται. Όχι 30%, εμείς εδώ είμαστε πιο large!

Όχι ότι θέλω και να μου περισσεύουν. Μου αρκεί να είμαι καλός άνθρωπος.

Αλλά επαρκής, ανεξάρτητος, δυνατός, χωρίς περιττά χρέη ανθρώπων που ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει να μάθω (μόνο τους μουτζώνω για την κατάντια τους, στην τηλεόραση). 

Η κατάντια τους.

Δεν είναι η κατάντια μας.

Γιατί το έγκλημα ξεκίνησε όταν εμείς ήμασταν μωρά και δεν είχαμε μάθει καν την λέξη.

Και που την μάθαμε, δεν μπορέσαμε να κάνουμε και τίποτα, γιατί "έτσι είναι, μισά ένσημα παντού", "έτσι είναι, δεν θα πάρεις δώρο Χριστουγέννων", "έτσι είναι, με ποσοστά, τα λιγότερα εννοείται για σένα", "έτσι είναι, τι δεν καταλαβαίνεις; 300€ μαύρα έξι μέρες έξι ώρες" (η δουλειά των ονείρων μου, αλλά πες μου, με συμφέρει;). Έτσι είναι, φέρε πίσω τα λεφτά από την άδεια.

Φτιάξαμε εκεί που τίποτα δεν υπήρχε, εξελιξαμε από το τίποτα ένα κάτι για να πετύχουμε τελικά να είμαστε "εκείνο το καλό παιδί" που έκανε το χόμπι του, τον εθελοντισμό του, για καμιά δεκαετία. Όσο έτρεχε όπως το νερό στην βρύση.

Όταν αλλάξει η σαπιλα στο πολιτικό σύστημα, τότε θα αλλάξω και εγώ προς το καλύτερο.

Μου χρωστάτε, κύριοι. Ναι, μου χρωστάτε, για όλα όσα έδωσα για να μου πείτε ότι τελικά, δεν φταίω εγώ, αλλά δεν μπορεί να γίνει. Το σύστημα, βλέπεις, έχει κολλήσει.

Αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Εδώ λεφτά υπήρχαν και μετά... Χάος.

Τι να περιμένεις;

Τα λεφτά μου από τον ΦΠΑ ΠΙΣΩ.

Σε όλα τα επίπεδα.

Από σχολείο, ως σχολή, ως κλεμμένα στη δουλειά, ως σουπερμάρκετ και γιατρό.

Τα λεφτά μου πίσω.

Τα λεφτά μας πίσω.

Τι, δεν έχει; Μαζί να παλέψουμε;

Για ποιών τις κινήσεις;

Νιώθω το "δυστυχώς επτοχεύσαμεν" να έρχεται αν και δεν θα είναι αυτή καθ'εαυτή η λέξη, θα είναι κάτι πιο κοντά στο "δυστυχώς μας έφαγαν οι τόκοι, και μάντεψε ποιον θα φάνε πρώτον!"

Αυτόν που το αγαπάει τόσο ώστε να μην το αφήνει.

Παρότι ξέρει ότι αξίζει πολλά παραπάνω.

Ίσως κάτι χωρίς την λέξη "Ελλάδα" μέσα.

Να το αγαπάς, μάτια μου, ναι. Αλλά πριν το αγαπήσεις, μάθε ποιοι και πώς κάνουν τα κουμάντα. Μπορεί να πάθεις σοκ τεράστιο, αλλά σκέψου ότι αν είχες αγωνιστεί σε άλλο μέρος και σε άλλα χρόνια ίσως και να είχες διαπρέψει χωρίς πολλά πολλά.

Ισως να σκεφτόσουν οικογένεια και επιτυχία, γνώση και όμορφη ζωή με ανέσεις. Σε όλους αρέσουν και αυτά. Βγες μια βόλτα και ρώτα όλους τους νέους να δεις τι ποσοστά θα πάρεις. Ειδικά όσους σπούδασαν. Ρώτα οικογένεια θα κάνεις;

Ίσως και να σε κοιτάξουν όπως τη θεία Μαρίκα στο οικογενειακό τραπέζι.

Σαν να είσαι, δηλαδή, εξωγήινος.

Ρουλέτα, το σύστημά τους, δεν θα πω μας, εγώ σε τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχω.

Να το αγαπήσω;

Μπα, δεν με συμφέρει.

Καθόλου.

Λέω να περιμένω λίγο ακόμα μουτζωνοντας, όσο μου ζητάνε να τους ψηφίσω χάνοντας κάθε νόημα στην προεκλογική τους εκστρατεία.

Αν τώρα πιάσει καμία ευχή, ίσως και να ζήσω όπως έχω αγωνιστεί για να ζω.

Σαν να παίζω εκείνο το παιχνίδι τύχης, που λες "να μου τύχει το κόκκινο, να μου τύχει το πράσινο"!

Το λες πολλές φορές από μέσα σου μήπως και σταματήσει εκεί που ταιριάζεις.

Και έπειτα... Όλα καλά, όταν δεν έχεις προπληρώσει. Όταν δεν έχεις προ δεινοπαθήσει. Όταν δεν έχεις δώσει ολο σου το είναι εξ αρχής για να κερδίσεις μια απλή, αξιοπρεπέστατη ζωή.

Όταν έχεις επενδύσει έμπρακτα σε κάτι όπως ένα επάγγελμα, τότε δεν περιμένεις, φίλε, ούτε ανεχεσαι.

Απλά, λιτά και απέρριτα: ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ. 

Χωρίς βρισίδι, αναμονή για να πληρωθείς, κατάντια και ψήφο.

Δουλειά, μόνο.

Ας ξεκινήσουμε να δείχνουμε στα παιδιά μας, λοιπόν, τι σημαίνει δουλειά, για ποιους λόγους θέλουν αν θέλουν να δουλεύουν και πως, για τους εαυτούς τους και για την κοινότητα στην οποία ζουν ή θα ζουν.

Όλα τα άλλα, προπαγάνδες που δεν φαίνεται να έχουν κανένα αντίκρισμα.

Κάνε αυτό που αγαπάς, λοιπόν.

Αλλά να μην περιμένεις να πληρωθείς. Άμα τύχει, έχει καλώς.

Μόνο έτσι, θα αντέξεις και ίσως, μόνο έτσι, να παραμείνεις καθαρός από όλα εκείνα μέσα στα οποία προσπαθούν να σε χώσουν, όπως, καλή ώρα, στην λίστα με τα ονόματα που θα τους ψηφίσουν.

Και αν προτιμάς στα 18 σου να γίνεις κομμώτρια ή οδηγός, τότε μάλλον είσαι θεότρελος.

Γιατί αν γεννήθηκες το 1990-2010, η επιλογή σου είναι ή να σπουδάσεις, ή να ακούς όλη σου τη ζωή γιατί δεν σπούδασες, δουλεύοντας με μειωμένο μισθό και ένσημα στον ιδιωτικό τομέα της καρδιάς μας.

Ψήφισε, λοιπόν, τι κάθεσαι.

Μπες στις λίστες. Άκου άκριτα τι να ψηφίσεις και πως.

Δούλεψε έτσι, είναι καλύτερα.

Είτε έχεις αγωνιστεί είτε όχι.

Καλή ψήφο, ευρωεκλογές τώρα.

Να μην ξεχάσω ότι δεν θα αλλάξει κάτι στην δική μου ζωή με όλο αυτό, αλλά στα ταμεία της μαμάς ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γιατί ώσπου να ζήσω με αυτά τα έσοδα, θα έχω πεθάνει.

Άρα, όλοι εσείς που λέτε να σας ψηφίσω με βάση ιδεολογίες μη πρακτικά εφαρμόσιμες στην εποχή τους, οι μισοί για μια πατρίδα που δεν υπάρχει και οι άλλοι μισοί να μαλώνετε μεταξύ σας για το ποιο κόμμα είναι το καλύτερο (και να είναι και στην κορυφή με 40% όχι με καμία πλειοψηφία!) περιμένω να μου δώσετε επιχείρημα για τον ΦΠΑ, για τα βύσματα και για τα κλεψιμαίικα.

Ας δούμε, βέβαια, και τα χειρότερα.

Θα μπορούσαμε να μην είχαμε ξεπουλήσει συνείδηση, αρχές και κόπους για το κόμμα και να ήμασταν στο τίποτα, με ένα φτυάρι, ένα βιβλίο και μερικά όσπρια.

Θέλουμε, όμως, Ευρώπη.

Που είναι όσο ψεύτικη όσο και η εθνική μας συνείδηση, κάπου χαμένη ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, αλλά σίγουρα όχι τοποθετημένη στο αληθινό παρόν.

Ρουλέτα, το αληθινό παρόν.

Καθημερινής δράσης και, αν μάθαμε στο ενδιάμεσο να σκεφτόμαστε και να αξιολογούμε και λίγο, ε, και αναμενόμενης αντίδρασης που, στο κάτω κάτω, δεν ενδιαφέρει και κανέναν.

Ρουλέτα καθημερινής χρήσης, ονόματα, φακελάκια και παραβάν.

Σημαιάκια, παλαμάκια και απόλυτη βλακεία.

Αν έχεις πολιτική συνείδηση, απόδειξέ το μακριά από την βολεψη, εκεί θα ήθελα πολύ να σε δω να διαπρέπεις.

Και στο λέω στα αλήθεια αυτό.

Γιατί στις λιστες των κομμάτων υπάρχουν πολλά περισσότερα ονόματα από όσα είχα τολμήσει να φανταστώ.

Και όταν έφτασα στο τσακ να μπω και εγώ παρά την θέλησή μου διότι έτσι είναι το σωστό, δεν διάλεξα να βουλευτώ.

Διάλεξα να δουλέψω.

Είτε κάνω ο,τι αγαπάω, είτε του ρίχνω και αυτού μια μουτζα τέτοιο που κατάντησε και συνεχίζω απλώς να δουλεύω, με σκοπό να ζω, όχι να αντέχω τον ΦΠΑ τους.

Υπάρχουν, βέβαια και άλλα χειρότερα.

Υπάρχει και ο ΕΝΦΙΑ.

Που βγήκε βρώμα ότι δεν στέκει ούτε σαν ιδέα ούτε καν σαν μέρος του συστήματος.

Προσέξτε ρε τι λέτε, μη σας ακούσουν και μας βγάλουν από την Ευρώπη και σταματήσουμε να ζούμε τόσο όμορφα.

Και αν ακόμα, μετά και από όλα αυτά που βλέπεις και ακούς και πληρώνεις, αντέχεις και κάνεις αυτό που αγαπάς, όχι με ποσοστά, αλλά για σένα και μόνο, ε ναι ρε φίλε, πήγαινε να εξηγήσεις στα παιδιά, τι είδους κέρδος θα βγάλουν αν μάθουν να ξεχωρίζουν την δια βίου μάθηση και εξέλιξη από τον νόμο και το επάγγελμα βάσει νόμου.

Άλλο κλίση, αδερφέ, άλλο δικαίωμα και άλλο εξαγορά. 

Για να γίνει η καθημερινή χρήση καθημερινή δράση θα πρέπει να βγούμε πρώτα από την λογική της ρουλέτας και να στρωθούμε για να μάθουμε πολιτική. Αληθινή όμως, όπως πολύ παλιά.

Όταν Έλληνες που καμία σχέση δεν έχουν με εμάς σήμερα, κάτι έκαναν σωστά σε επίπεδο λειτουργικό. Όχι σε όλα, αλλά και αυτό κάτι είναι.

Και στο τέλος όλα καλά.

Ωπ, κάτσε, πλησιάζει στη μεριά μου, να κινητοποιηθώ!

Να αντέχεις, για όλους έχει η ζωή, ακούω από κάπου κοντά.

Το ξέρω.

Γιατί ευτυχώς το επάγγελμα δεν είναι η ζωή σου.

Και στο πρώτο μας μάθημα θα ψάξουμε να βρούμε γιατί αυτό είναι τελικά, μια νέα πραγματικότητα.

Περισσότερο... Εφαρμόσιμη.