Μην μου το κλέψουν

"Το πήρα χθες και το έχω από τότε μαζί μου γιατί φοβάμαι μην μου το κλέψουν".

Την παρατηρούσα. Α δημοτικού πήγαινε.

Ήταν για αρκετή έως πολλή ώρα προσηλωμένη απόλυτα σε εκείνο το μοβ τετράδιο.

Ήταν απλό.

Και γεμάτο με ολοισιες γραμμές που περίμεναν να τις γεμίσει. Στην αρχή με γράμματα και έπειτα με ιδέες και συναισθήματα.

Ήταν άδειες και δουλειά της ήταν να βάλει το δικό της ύφος σε αυτές.

Οι σελίδες.

"Τι μου θύμησες ρε κοριτσάκι " τόλμησα να αναλογιστώ.

Το να αγαπάς τόσο ενα μολύβι, ένα τετράδιο, μια ζωή, μια στιγμή που να φοβάσαι μην τυχόν και σου τα κλέψουν.

Γιατί για σένα είναι ό,τι πιο σημαντικό αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη φάση στην οποία βρίσκεσαι.

Γιατί μέσα από αυτά τα άδεια που γίνονται χάρη σε σένα γεμάτα, εσύ μαθαίνεις και εξελίσσεσαι.

Καλά το πας, κοριτσάκι. Να τα προσέχεις. Όχι επειδή είναι πράγματα.

Επειδή είναι ενα κομματι της σκέψης και του ενθουσιασμού σου, της δημιουργικότητας και της φαντασίας σου.

Των όμορφων λέξεων και εικόνων που τολμάς να οραματιζεσαι αυτή εδώ την ωρα.

Να μην τους αφήσεις να στο κλέψουν.

Να τους κλέψεις τις καρδιές με αυτά που γράφεις.

Και ας είναι η ίδια λέξη κάθε φορά και καλύτερη, όπως τη θες.

Και ας είναι διαφορετικές που ακόμα δεν φαίνεται να βγάζουν νόημα.

Μια μέρα θα βγαλουν.

Γράψε, κοριτσάκι.

Γιατί η ζωή είναι μικρή για να σιωπάς.