Ένας τρελός και μια κιθάρα

Μπαίνοντας στο μετρό αρκετά νωρίς ώστε να μην έχω φάει πρωινό, τον άκουσα. Άλλοι τον κοίταζαν σαν να ήταν τρελός, άλλοι επέλεξαν να μην του ρίξουν ματιά.
Δεν ζητούσε αντίτιμο, δεν ήταν ζητιάνος, ούτε πωλητής.  Ήταν απλά ένας τρελός με μια κιθάρα.
Το τραγούδι του έλεγε κάτι για χαρά και για υπομονή και για συμπόνια. Έμοιαζε με διασκευή γνωστού χαρωπού ρυθμού, αλλά το διακατείχε ταυτοχρόνως και μια πρωτοφανής καινοτόμος διάθεση.
Εντύπωση δεν έκαναν οι στίχοι.  Ούτε η μελωδία.
Εντύπωση έκαναν τα μάτια του.
Αυτό που έκανε, έδειχνε να του αρέσει στα αλήθεια.
Απολάμβανε κάθε βήμα (σαν να χόρευε σχεδόν) και το χαμόγελό του κάθε άλλο παρά τρέλα φανέρωνε.
Ήταν ο "τρελός", που με την κιθάρα του βγήκε από τα μέσα συγκοινωνίας, με μια πόζα σαν υπόκλιση, χαρίζοντάς μας το πιο όμορφο δώρο, ανιδιοτελώς. Ένα χαμόγελο.