Τα Χριστούγεννα του «είναι»

Είναι ευλογία να μπορείς να βλέπεις ένα πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα από την ταράτσα, κρατώντας μια κούπα αχνιστό τσάι –ας είναι μόνο για πέντε λεπτά, ας κάνει και κρύο.

Αρκεί που βλέπεις και νιώθεις τις εποχές να αλλάζουν και καθώς περνά ο χρόνος εσύ συλλέγεις ωραίες στιγμές.

Οι κίνδυνοι άπλετοι, τα εμπόδια αμέτρητα. Παίρνοντας μια πολύ βαθιά ανάσα, αποβάλλοντας κάθε τί τοξικό, μαθαίνεις να ζεις με μια ευχή:

Να έχουμε υγεία, να έχουμε τύχη, να έχουμε αλήθεια. Και ας δυσκολευόμαστε όσο μαθαίνουμε κάτι καινούριο αλλά δύσκολο.

Το να περνάς δύσκολα σε βοηθάει να αναθεωρείς, να εκτιμάς τα ουσιώδη και να αλλάζεις συμπεριφορές προκειμένου να βρεις ή να κερδίσεις ό,τι μπορεί να σού ταιριάζει.

Είναι άπειρα αυτά που μπορεί να σού ταιριάζουν. Κάποια τα έχεις ήδη βάλει στα πλάνα σου, άλλα δεν τα έχεις σκεφτεί καν. Ορισμένα τα συναντάς κατά τύχη, άλλα μαθαίνεις και τα αγαπάς κατόπιν κοινών (και δυνατών) στιγμών.

Άλλα (και άλλοι) αποτελούν ευχάριστες αναμνήσεις, άλλα (και άλλοι) δεν κέρδισαν το προνόμιο αυτό. Άλλα (και άλλοι) σε άφησαν διότι τους «περίσσευες» και σε άλλα (και άλλους) είσαι και ήσουν ο πιο απαραίτητος άνθρωπος.

Είμαστε στα μέσα μιας ακόμη γιορτινής περιόδου.

Ακούγεται η λίστα με τα Χριστουγεννιάτικα ορχηστρικά, τα φωτάκια στο δέντρο λαμπυρίζουν παιχνιδιάρικα, σελίδες διαβάζονται, μελομακάρονα τρώγονται, κάλαντα διασπείρονται στις γειτονιές. Οικογενειακές φωτογραφίες μπαίνουν σε κορνίζες, φίλοι παλιοί αγκαλιάζονται.

Ιστορίες λέγονται, όνειρα συζητιούνται, διηγήσεις γράφονται ή ακούγονται και στο βάθος μια γιαγιά περιγράφει συνήθειες από τα παλιά, όσο τα εγγόνια την ακούν με σεβασμό. Τους θυμίζει πως όσο είμαστε εδώ και όσο είμαστε καλά, τίποτα δεν έχει ακόμη χαθεί.

Μπορούμε να χαράζουμε τις πορείες μας, επιβιώνοντας μέσα σε δυσκολίες και φουρτούνες, γνωρίζοντας πάντα πως Χριστούγεννα δε θα πει λάμψη, αλλά ζεστασιά. Το αστέρι στο έλατο δε θα σημαίνει «φαίνεσθαι» αλλά «είναι».

Εκείνο το χαρτί με τη μολυβένια ζωγραφιά θα είναι το δώρο που θα μεταφράζεται ως «σε σκέφτομαι» και το χαμόγελό σου θα φανερώνει ευγνωμοσύνη και ευτυχία.

Η βόλτα σας πλάι στο κύμα που φέρνει κάθε Γενάρης θα αποδεικνύει κάθε φορά πως, ακόμα και αν τα χρόνια περνούν, ακόμα και αν οι δυσκολίες και οι αλλαγές χτυπούν πολλές πόρτες και πολλούς ανθρώπους, όσο είμαστε μαζί και ζούμε χαρές και λύπες τίποτα δεν έχει χαθεί.

Είπαν στις ειδήσεις πως ζούμε στη γενιά των επιφανειακών συμπεριφορών (έρευνες σού λέει, δεν έχουν και άδικο).

Οι σχέσεις όμως που είναι, και ας μη φαίνονται, αποδεικνύουν το αντίθετο.

Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι αυτοί, ούτε φέτος τα Χριστούγεννα έχουν ανάγκη να διαβάσουν αυτό το άρθρο.

Αν τύχει μόνο και πέσει στα χέρια τους θα ρίξουν μια ματιά,  όσο μαζί βιώνουν και μοιράζονται αξίες όπως η αγάπη, ο σεβασμός και η αντοχή του να συνεχίζεις, παρά τις όποιες δυσκολίες.

Όσο ανταλλάσσουν τις μοναδικές τους ιστορίες, με κρύα χέρια μα με ζεστή καρδιά.

Όσο αλλάζουν μαζί, κάθε Χριστούγεννα.

Η λίστα με τη μουσική σταματά, τα φωτάκια σβήνουν, οι ιστορίες φτάνουν στον επίλογο, τα σχέδια αλλάζουν –μαζί τους κι εμείς.

Οι σκιές μιας παγωμένης πόλης χάνονται, φορώντας τα σκουφιά τους, σε ένα από τα αμέτρητα σοκάκια, κρατώντας πάντοτε η μια την άλλη από το χέρι, περπατώντας πάντα δίπλα δίπλα.

‘Ώσπου να αλλάξει η εποχή και μαζί της να αλλάξουν και οι άνθρωποι, που δε φαίνονται, μα πάντα είναι εδώ, ανεξαρτήτως ημερομηνίας.