Αν μη τι άλλο, έχει πλάκα.

Στέκεται στη μέση της πλατείας και τους κοιτάζει.

Φοράει πάντα το ίδιο καπέλο, μα πάντα περνάει απαρατήρητος.

Του αρέσει ωστόσο καλύτερα έτσι.

Να βρίσκει μια γωνιά κάπου εκεί στην πλατεία και να παρατηρεί τους περαστικούς.

Άλλοι σπρώχνονται για να μπορέσουν να χωρέσουν, άλλοι παραχωρούν το εισιτήριό τους σε κάποιον που το χρειάζεται. Πολλοί γυρίζουν εξουθενωμένοι όχι από το οχτάωρό τους, αλλά από την προσπάθεια να καταφέρουν να πάνε σπίτι, και σταματούν κι εκείνοι στην πλατεία για να πάρουν μια ανάσα και να φάνε κάτι ''στο πόδι''- διαφορετικά δεν θα προλάβουν.

Τρέχουν να προλάβουν, μα δεν έχουν καταλάβει προς τί όλη αυτή η βιασύνη, προς τί όλη αυτή η αγένεια,το σπρώξιμο,  προκειμένου να κερδίσουν μια θέση στο μετρό.

Γιατί κοιτάζουν πάλι το ρολόι τους, ενώ το είχαν κοιτάξει ξανά πριν από 30 δευτερόλεπτα;

Γιατί δεν υπάρχει κάποιος, να τους πει ένα γεια, να τους χαμογελάσει και κάπου εκεί η στιγμή να ξεκινήσει, ο χρόνος να παγώσει και να αρχίσουν να ζουν για τη στιγμή;

Να μιλήσουν, να αγγίξουν, να χορέψουν, να γελάσουν με ένα αστείο.

Να καταφέρουν να κοιμηθούν για να ξεκουραστούν.

Δεν τολμά να προχωρήσει λίγο πιο πέρα, γιατί σίγουρα κάποιος θα πέσει πάνω του και θα τον χτυπήσει. Δεν του αρέσει να τον χτυπάνε. Δεν του αρέσει να μην τον βλέπουν. Δεν του αρέσει να μην τον ακούνε.

Είναι ο χρόνος. Και δεν βιάζεται να πάει πουθενά.
Κάθεται και παρατηρεί με ηρεμία τους περαστικούς και τους κοιτάζει με ένα βλέμμα που ρωτά "Πότε θα αρχίσετε επιτέλους να ζείτε, αντί να βιάζεστε;''.

Ποτέ δεν βγάζει το καπέλο του, και ορισμένες φορές παριστάνει τον ζητιάνο, έτσι για να δει σε ποιόν έχει απομείνει λίγη ανθρωπιά, να πει έστω ένα γεια.

Αν τον συναντήσεις, αξίζει να σταματήσεις κι εσύ σε εκείνη τη γωνιά της πλατείας για να πείτε δυο κουβέντες, γιατί η μεγάλη του αγάπη είναι οι ξεχωριστές ιστορίες των περαστικών.

Αν προλαβαίνεις, φόρεσε κι εσύ το καπέλο σου και κάθισε να παρατηρήσεις.

Αν μη τι άλλο, έχει πλάκα.