Πού πας ρε καημένε; + Η τέχνη των παιδιών

Καλλιτέχνης δεν είναι αυτός που ξέρει να κόβει ίσιες γραμμές, και να αποτυπώνει αυτό που θες με τον πιο τεχνικά ορθό τρόπο.  Να μού πεις, η λέξη αποτελείται από 2 συνθετικά, από το ‘’καλή’’ και από το ‘’τέχνη’’. Θεωρητικά μιλώντας, καλλιτέχνης είναι αυτός που ξέρει καλά μια τέχνη, σωστά; Λάθος.

Θα σού εκμυστηρευτώ κάτι που μού έμαθαν τα παιδιά που βλέπω κάθε μέρα να δαγκώνουν, να πιέζουν, να πασχίζουν να πιάσουν το μαρκαδόρο και στο τέλος να κατορθώνουν να ζωγραφίσουν. Έπειτα από λίγο φωνάζουν ‘’Κυρία, ΚΟΙΤΑ!’’.
Κοιτάζω. Βλέπω χρώμα. Βλέπω συναισθήματα. Βλέπω πρόσωπα όλο χαρά και περηφάνια.

ΚΟΙΤΑ, εκφράστηκα.
ΚΟΙΤΑ, έφτιαξα μια μουντζούρα για την οποία νιώθω περήφανος, γιατί είναι η μουντζούρα μου.
Σάμπως σε εκείνο το μουσείο μοντέρνας τέχνης στο Παρίσι μουντζούρες δεν είχε; Και όμως, κάθε μια είχε το δικό της χαρακτήρα.

Άλλοι, έχουν το ταλέντο και αποτυπώνουν αυτό που βλέπεις, ή αυτό που θες να δεις, στο λεπτό. Άλλοι όμως ξέρουν να εκφράζονται με έναν τρόπο ξεχωριστό. Άλλοι τα κάνουν και τα 2. Με δουλειά και με όρεξη κατορθώνουν να βελτιώνουν τη μουντζούρα τους, όχι γιατί κάποιος τους το επέβαλλε, αλλά γιατί θέλουν να υπερβούν τα προσωπικά τους όρια, θέλουν να εκφράζουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάθε υφή και χροιά του προσωπικού τους στίγματος, το οποίο θα εξωτερικεύσουν προς τα κάπου εκεί έξω, για αποδέκτες οι οποίοι αντιλαμβάνονται την τέχνη τους.

‘’Όταν ήμασταν παιδιά, ξέραμε όλοι πώς να είμαστε καλλιτέχνες. Καθώς μεγαλώνουμε, ξεχνάμε.’’ κάποιος είχε πει.
Η τέχνη είναι διδακτική, η τέχνη είναι ευεργετική, η τέχνη βοηθάει, όχι μόνο τον πολιτισμό αλλά και την ψυχική αντοχή και ευημερία. Δεν το λέω εγώ, έρευνες το λένε.
Δεν ξέρω τώρα αν εννοούν την τέλεια τέχνη, ή την τέχνη των παιδιών.

Οι μικροί καλλιτέχνες, με τη χαρά τους για τη δημιουργικότητα και την έκφραση, είναι εδώ να μάς θυμίζουν, πως όπως η ζωή, έτσι και η τέχνη δεν έχει ως προαπαιτούμενο την τελειότητα.
Μόνο την κοινή αποδοχή.
Και έχει αποδειχθεί με τα χρόνια πως δεν είναι μόνο το τέλειο, κοινώς αποδεκτό.
Αυτό δείχνει και κάτι για τα επίπεδα της πνευματικής μας προόδου.
Καλό, κακό, θα δείξει.

Ας κάνουμε επιτέλους και κάτι που να μάς εκφράζει, αποποιούμενοι το αν θα εγκριθεί.

Αρκεί να πιάσεις τον μαρκαδόρο, την κόλλα, το ψαλίδι, την κάμερα, και όσα υλικά διαθέτεις, για να φτιάξεις κάτι που μπορεί και να μη γίνει ποτέ τελικά καλή τέχνη, αλλά σίγουρα θα είναι ένα δημιούργημα που θα σε κάνει να νιώθεις καλά.

Και αν σε ρωτήσουν ‘’Πού πας ρε καημένε;’’, χαμογέλα, ύψωσε το μαρκαδόρο όλο περηφάνια και φώναξέ τους ΚΟΙΤΑ.