Ξεσκαρτάρισμα

Τα περσινά τα ρούχα να μαζέψω.

Πριν φύγει το παλιό έτος, τρέχεις να προλάβεις.

Μεγαλύτερή σου έννοια απ' όλες, εκείνα τα ρούχα.

Ξέρεις για ποιά μιλάω, για εκείνα, που όλο το χρόνο έλεγες "Ναι, θα τα τακτοποιήσω, αύριο.". Και το αύριο έγινε μεθαύριο, και τελειώνει ο Δεκέμβρης και εσύ ακόμα να ελπίζεις πως τα ρούχα σου θα μπουν σε μια σειρά.

Λες και έχεις μπροστά σου κάποια κλεψύδρα- σαν αυτές στα επιτραπέζια- αγχώνεσαι.
Ετοιμάζεις ποτήρια, χαρτοπετσέτες, ντύνεσαι, βάζεις τη βασιλόπιτα στο τραπέζι, τηλεφωνείς για να δεις αν θα βρεθείτε, μα ακόμα ενδόμυχα ελπίζεις πως η κατάσταση με τα ρούχα θα αλλάξει.

Ξεκινάς να διπλώνεις, μετά από λίγο ενημερώνεις τη φίλη πως δίπλωσες (ναι! έγινε και αυτό!), αν είσαι και των social media κάνεις και ένα post (με κατάσταση "διπλώνει τα ρούχα"), βάζεις και ένα τραγούδι για το γεγονός ("το παλιό μου παλτό", "δε θέλω τα κόκκινα ούτε τα μπεζ" και τα λοιπά).

Ξαφνικά. χτυπάει το κουδούνι.

Προσπαθείς να περιμαζέψεις ό,τι περιμαζεύεται, μα δεν τα καταφέρνεις.

Τα βάζεις στη βαλίτσα.

Φοράς μπουφάν.
Κατεβαίνεις.

Δεν πειράζει. Δεν την έβαλες τη σειρά την τελευταία μέρα του χρόνου.

Φτάνει που προσπάθησες.

Και αύριο μέρα είναι.