Εσύ τίνος είσαι;

Μία γιαγιά στη στάση του λεωφορείου. Εσείς ακριβώς δίπλα. Το λεωφορείο να έρχεται σε ένα τέταρτο (αν είναι στην ώρα του και δεν αργήσει το καθιερωμένο μισάωρο). Αν είστε από χωριό, δε χρειάζεται να αναλύσουμε παραπάνω την επικοινωνιακή αυτή περίσταση. Η γλυκιά γιαγιούλα να μιλάει για τη ζωή της και εσείς να απαντάτε κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση. Ένας παππούς στην τράπεζα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μεν επειδή φταίνε οι δε. «Αχ αυτός ο Τσίπρας!». Γνωρίζεστε. Χαιρετάτε ο ένας τον άλλον συχνότερα. Σάς φέρνει και κανένα αυγό από το χωριό μετά τις πρώτες πέντε συναντήσεις.
Δεν είναι δύσκολο να γνωριστείς με κάποιον αν το θες- ή αν το θέλει.
Λίγο το facebook, λίγο οι περίεργοι τύποι στο μετρό, λίγο οι φιλικοί παππούδες, κάθε μέρα σχεδόν, τις κάνεις τις συναναστροφές σου. Το ζήτημα είναι: Πώς θα γνωριστείς με αυτούς που θες να γνωριστείτε;
Για παράδειγμα, μία φίλη, πηγαίνει στο ίδιο χορευτικό τμήμα με το άτομο που την ενδιαφέρει να γνωρίσει, εδώ και περίπου ένα χρόνο. Κάθε φορά που βρισκόμαστε το αναλύουμε το θέμα. Ματιές από εδώ, ματιές από εκεί, μα γνωριμία ουσιαστική με τίποτα.
Όταν ήμουν χαμένη σε μια Ευρωπαϊκή πόλη, με κλειστό κινητό από μπαταρία, από ανάγκη -καθότι είχα ραντεβού- τον ρώτησα «Μήπως έχετε ώρα;». Ήταν Ιταλός πιλότος και ήθελε να γνωριστούμε καλύτερα. Αν δεν ήμουν σε σχέση, πιθανότατα θα τον είχα γνωρίσει και τώρα θα έκανα ταξίδια πάνω απ’ τον Ειρηνικό-not.
Άλλες φορές είναι πολύ απλό να επικοινωνήσετε, άλλες πάλι στέκεστε δίπλα σιωπηλοί.
Πολλές φορές είναι και θέμα χημείας, ιδιοσυγκρασίας, κοινού χιούμορ. Άλλες πάλι, κάποιος θα είναι ο καλός ομιλητής και ο απέναντί του ο ακροατής που τόσο έψαχνε να βρει.
Η γλώσσα του σώματος παίζει επίσης ρόλο. Το αν θα τολμήσεις να ρωτήσεις την ερώτηση που θες ή αν θα περιμένεις να κάνει ο άλλος την πρώτη κίνηση, επίσης.
Δεν βλέπεις τις γιαγιάδες; Με ένα «Τίνος είσαι εσύ;» την βγάζουν καθαρή. Και μετά δώστου τα «Ο γιος του αδελφού της κόρης του περιπτερά παντρεύτηκε τη Μαρίκα» και να προβληματίζεσαι και για το ποια είναι η Μαρίκα.
Κάτι άλλο που έμαθα πάλι από μία γιαγιά, είναι το «Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο». Στα καθωσπρέπει «τακτ».
Δηλαδή, με ευγένεια, κατάλληλο ύφος, τόνο φωνής και φυσικότητα, να ρωτήσεις τις πραγματικές σου απορίες για κάτι.
Σε άλλους θα φανεί γλυκιά προσέγγιση, σε άλλους αστεία, σε ορισμένους άκαιρη, άτοπη και ανούσια, μα εσύ είσαι από χωριό και δεν τα υπολογίζεις αυτά.
Εξάλλου, χρειαζόμαστε παρέα για όσο αργεί το λεωφορείο. Και το μετρό. Και το τραμ. Και η κυρία στο ταμείο. Και ο γιατρός. Ή ο μπάρμαν.
Μπορείς να διοργανώσεις συνάντηση μέσω facebook για όλους όσους υπομένουν τα μμμ που αργούν.
Μια λύση θα ήταν να κυκλοφορείς παντού με ένα βιβλίο με παράξενο εξώφυλλο, ώστε να σού πιάνουν την κουβέντα και να μη χρειαστεί να κουνήσεις το μικρό σου δαχτυλάκι (έχει συμβεί: μπορείς να το αναζητήσεις στο διαδίκτυο).
Θα ήταν πρακτικό το να ρωτήσεις «Πώς πάμε από εδώ στο τάδε μέρος;»(φρόντισε να είναι μακριά).
Πάρε το κατοικίδιό σου μαζί σου. Δεν φαντάζεσαι σε πόσες γνωριμίες θα σε οδηγήσει το νάζι και η γλύκα του- συνέβη προσφάτως, αλλά πάλι σε σχέση ήμουν.
 Αντλώντας έμπνευση από σειρές, μπορείς να ζητήσεις μία τσίχλα και να απαντήσεις «a gum would be perfection» όπως έκανε ο Chandler στα Φιλαράκια, να βάλεις κάποιον φίλο να πει «Have you met Μαρία;» να σάς αφήσει τα δυο σας και να εξαφανιστεί (κλεμμένο από το How i met your mother), να πεις «How you doin;»(εντάξει, σταματάω να βλέπω Φιλαράκια!).
Αν είσαι βιβλιοφάγος, επισκέψου βιβλιοθήκες και κάνε «σουτ» σε όποιον μιλάει (οι θαμώνες θα σε λατρέψουν!).
Αν είσαι του αθλητισμού, βγες για jogging και ρώτα πού θα βρεις μια μπάρα πρωτεϊνης εδώ τριγύρω.
Αν είσαι των νυχτερινών εξόδων μάθε νοηματική (όχι εντάξει, μπορείς να ρωτήσεις πότε θα ξαναέρθει αυτός ο dj).
Βάσει στατιστικών πάντως, οι online γνωριμίες οδηγούν πιο εύκολα σε γάμο.
Βάσει γιαγιάς στη στάση πάλι, το να φάω λιγάκι γιατί έρεψα.
Μεταξύ μας τώρα, φάτε.
Και μετά γνωριστείτε.