Καλλιτέχνης το παιδί-Οι σπουδαίοι.

Ήθελε να γίνει καλλιτέχνης το παιδί.

Ήταν έξυπνη, είχε κλίσεις, της άρεσε πάρα πολύ αυτό το artistique.

Ήταν και τυχερή, γιατί είχε τα εφόδια για να το κυνηγήσει και να δημιουργήσει κάτι τόσο ενδιαφέρον, όσο και όμορφο.

Έφτιαξε κάτι δικό της. Θες οι χορηγοί, θες οι διαφημίσεις, το ανέδειξε, τα κατάφερε.

Ήταν πια και επισήμως καλλιτέχνης.

Ξεκίνησε και μια περιστασιακή δουλίτσα στον κλάδο της, για να βγάζει τα προς το ζην αλλά να ενισχύσει και το image (μην το γελάτε, ένα image*μετάφραση=στυλ*  χρειάζεται σε αυτές τις δουλειές, αλλιώς ξεμαλλιάζεσαι εύκολα). 

Μόνο που δεν ήθελε να φαίνεται εκείνη, ήθελε να δείχνει την τεχνη της. 

Δεν ήθελε οι δημιουργίες της να επηρεάζονται από κομπλιμέντα για τα μάτια και τα μαλλιά της, είχε μια βαθιά επιθυμία τα "ουάου" να ακούγονται μόνο για το γούστο της, και αν δεν άκουγε και επιφωνήματα, δε χάλασε δα και ο κόσμος.

Την συνάντησα κάποτε. Δεν ήταν η καλύτερη, αλλά είχε σίγουρα πολλές προοπτικές και οι ιδέες της ήταν φρέσκιες και ιδιαίτερες. Μπορούσε με λίγη ακόμα δουλειά να γίνει.

Την έμαθα καλύτερα λίγο αργότερα, όταν περιοδικά και εφημερίδες έγραφαν "Η καλλιτέχνης που ανάβει φωτιές" στους τίτλους με μια τεράστια φωτογραφία της, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους. Ακόμα και οι πιο εγκρατής, ένα "πανέμορφη" το είπαν.

"Μα τί όμορφο κορίτσι!" κραύγαζαν τα νοήματα, "Και δείτε εδώ δουλειά", συμπληρωματικά.

Ήταν όντως πολύ όμορφη.

Μα δεν ήταν αυτό που την καθιστούσε ζωγράφο/ φωτογράφο/ ηθοποιό.

Και το ήξερε.

Σε κάθε τομέα ενδιαφέροντος εκεί έξω, υπάρχουν εκείνοι που αναδεικνύονται και εκείνοι που μένουν αφανείς, είτε λόγω ανεπάρκειας, είτε λόγω φόβου, μπορεί και από επιλογή, για να φτιάξουν ένα διαφοτερικού τύπου "image".

Πόσους ανεπαρκείς όμως βλέπουμε καθημερινά να ποζάρουν ως τα ανερχόμενα ταλέντα και μετά.....μπααααααααμ. Φούσκες.

Μα, αν ο άλλος έχει προοπτικές, τί είναι αυτό που θέλεις να προσέξεις, αναγνώστη;

Τους κοιλιακούς του;

Τα μπαλκόνια του;

Τα μαλλιά του που ανεμίζουν;

Δημοσιογράφε, πώς νιώθεις όταν γράφεις για έναν καλλιτέχνη, δίνοντας έμφαση στα μάτια του και όχι στο πινέλο, τον φακό, το στυλό του;

Αν ανοίξεις ένα βιβλίο παλιό, από εκείνα που μιλούν για τους σπουδαίους, είτε αρτίστες είτε επιστήμονες, είτε απλούς καθημερινούς ήρωες, συνήθως δεν λέει πόσο όμορφοι ήταν. Παρουσιάζει όμως τα επιτεύγματά τους.

Και κάπως έτσι, μένουν στην ιστορία.

Ζούμε στην εποχή της εικόνας και της προβολής. Διάσημος γίνεσαι στο τσακ μπαμ, αν το θελήσεις.

Πέντε selfies, τρεις- τέσσερις πιο μακρινές για να φανεί το ρούχο, λάγνο χαμόγελο και φυσικά, καλός φωτογράφος.

Εκείνος που γράφει τον τίτλο περί "φωτιάς και πυρκαγιάς" και..... έτοιμο το παιδί!

Καλλιτέχνης.

Διασημότης.

Τί κάνεις όμως όταν θες πραγματικά να γίνεις σπουδαίος;

Τους γνώρισα και τους σπουδαίους.

Άλλοι έγιναν και διάσημοι (χωρίς πολλές προβολές μούτρων), άλλοι συνέχισαν να κάνουν αυτό που αγαπούν και να βελτιώνονται συνεχώς. Άλλοι ταξίδεψαν. Ενώ μερικοί δεν ήξεραν καν τί αξίζει η δουλειά τους. Εκείνο το σκίτσο που ζωγράφισαν χθες βράδυ.

Τους σπουδαίους, ποτέ δεν τους άκουσα να λένε "Είμαι σπουδαίος".

Ούτε τους διάβασα σε περιοδικά, με μια φωτογραφία τους και την μουσική υπόκρουση των πυροσβεστικών για background.

Φωτιές και πυρκαγιές.