Ο χειμαρρος.

Όταν θες κάτι πολύ,
σαν χείμαρρος ξεπετάγεται και βγαίνει στην επιφάνειά σου.
Ό,τι άλλο και να δοκμάσεις, όσο και αν προσαρμοστείς,
αυτό που θες πάντα θα είναι εκεί, σαν δεύτερη φύση σου
να σού θυμίζει όλα εκείνα για τα οποία αντέχεις να παλέψεις
με δράκους, με γίγαντες.... με ανθρώπους.

Οτιδήποτε πέρα από την δεύτερη αυτή φύση σου
όσο υπέροχο και αν είναι με την μοναδικότητά του,
δεν θα είναι ο χείμαρρός σου.
Και χωρίς να μιλάς, θα μιλάει.
Και να θες να σταματήσεις δεν θα σταματάει με τίποτα
να συνεχίζει να σε κάνει
άνθρωπο παθιασμένο και χαρούμενο.

Όσα και αν σού πουν, όσο και αν αποτύχεις,
πάντα απλώς θα ξεπετάγεται σε στιγμές που δεν τον περίμενες
για να σού θυμίζει...όλα εκείνα.
Διάβασα κάπου το εξής "Δεν είπα ποτέ πως είμαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνω.
Απλώς δεν μπορώ να ζήσω χωρίς να το κάνω..

...Έτσι κάπως λοιπόν, πίστεψα σε όλα εκείνα που θέλω πολύ
και έμαθα να γκρινιάζω, να παραπονιέμαι, να πασχίζω, να πέφτω και να ξαναπέφτω και να τα καταφέρνω και μετά πάλι να πέφτω για κάτι που για μένα
άξιζε και αξίζει τον κόπο."
Κάτι τόσο δα μικρό: Τον χείμαρρό μου, που πάντα ήξερε να κρύβεται καλά.