"Κάποιοι, μα ποιοί κάποιοι"

Το θέμα δεν είναι να είσαι κάποιος.

Στις μέρες μας μπερδευόμαστε εύκολα.

Το ζήτημα είναι να κάνεις κάτι.

Κάτι που θα σε απελευθερώνει συνεχώς από όλα εκείνα τα κλισέ και τα στερεότυπα.

Κάτι που θα σού αρέσει, θα σε γεμίζει και στο οποίο θα ταιριάζεις.

Από το να ποτίσεις το λουλούδι το πρωί, να σκουπίσεις, να διαβάσεις ένα βιβλίο ή να δουλέψεις.

Από το να μοιραστείς ένα κομμάτι φαγητό, έως το να ρωτήσεις "τί κάνεις;", από το να χαθείς και να ξαναβρεθείς στην πορεία.

Όταν ξέρεις πως είσαι λάθος κάποιες φορές, το θέμα δεν είναι να πεις "είμαι έτσι, έτσι θα συνεχίσω" ούτε όμως "είμαι έτσι άρα φοβάμαι να συνεχίσω".

Να συνεχίζεις.

Να μην ακούς τις χιλιάδες απόψεις και κριτικές που υπάρχουν σε κάθε γωνιά εκεί έξω.

Μπορεί κάποιες φορές όλοι να θέλουμε να είμαστε κάποιοι μα,

αλήθεια, αυτό μάς γεμίζει;

Τόσα social media, τόσες φωτογραφίες, τόσα friend requests. Τόσες εξομολογήσεις, τόσες κοινοποιήσεις παρουσίας.

Πού πήγε η ουσιαστική παρουσία;

Γινόμαστε κάποιοι και τελικά ξεχνάμε να κάνουμε όσα θέλουμε, μην τυχόν και μάς κρίνει το κοινό μας.

Ξεχνάμε αυτό το κάτι ουσιαστικό το οποίο μάς φτιάχνει τη μέρα κάθε μέρα.

Και που τελικά μάς κάνει να μην μάς νοιάζει πώς φαινόμαστε αλλά πώς τα περνάμε.

Μπορεί να είσαι κάποιος με την καλή ή με την κακή έννοια.

Δοκίμασε να βάλεις πινακίδα "κλειστόν" και να ασχολείσαι μόνο με όσους και όσα μπορούν να σε βοηθήσουν να καλυτερέψεις, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Ίσως να σημαίνει ότι σε κάνουν να γελάς,

ίσως ότι σε βοηθούν να διορθώσεις λάθη με την συμπεριφορά τους,

ίσως πως σε αγαπούν ή τους/τα αγαπάς.

Ίσως πως μαζί ποτίζετε εκείνο το λουλούδι, συζητάτε για εκείνο το βιβλίο και δε δίνετε μία για το ποιός είναι κάποιος εκεί έξω.

Σκασίλα σας, άλλωστε.