Κάτι μού φταίει.

Και κάτι άλλαξε.

Κάθε φορά που πατούσα το κουμπί για να φωτογραφίσω τη θάλασσα, κάτι μού έφταιγε.
Βλέπεις, πάντα την είχα ως αδυναμία, όπως η πλειονότητα των ομοίων μου.
Καμία λήψη δε μού άρεσε. Πήγαινα λίγο πιο δεξιά, λίγο πιο αριστερά, τίποτα.
Έβλεπα εκείνα τα κύματα που μού προκαλούσαν αυτό το συναίσθημα της χαράς, της έξαψης, της ζωντάνιας και δεν μπορούσα να τα προσεγγίσω.
Μέχρι που έγινα παπί.
"Για να το ζήσεις, πρέπει να τολμήσεις να κάνεις κάτι που ως τότε δεν είχες ποτέ σου δοκιμάσει", έλεγαν που λέτε όλοι. Μα δεν ήταν και τόσο εύκολο.

Μάς αρέσει να ζούμε στην ασφάλεια του βέβαιου, ή μάλλον του γνώριμου, αυτό που έχουμε μάθει ότι ισχύει, αυτό που μάς είπαν ότι μπορούμε να κάνουμε.
"Δε γεννηθήκαμε όλοι πρωταθλητές, επιστήμονες, ταξιδιώτες."
Και τον βλέπεις και τον θαυμάζεις αυτό που το έκανε, μα εσύ ποτέ σου δεν τολμάς.
Ναι, μια πλειοψηφία είχε άλλο υπόβαθρο.
Μα μια μειοψηφία δεν είχε.
Τόσες ιστορίες ακούμε κάθε μέρα, για ζωές που άλλαξαν και για ανθρώπους που το τόλμησαν.
Δεν μιλάω για αυτούς που προβάλλονται, μιλάω για τους άλλους, που έκαναν εκείνο το μικρό βήμα, εκείνη την τόση δα αλλαγή που τους έβγαλε από το "κάτι μου φταίει" και τους πήγε στο "αυτό που μού ταιριάζει".

Γιατί σε εμένα μπορεί να αρέσει να βγάζω τα κύματα, μα εσύ να θες να μαγειρεύεις για όλους. Εκείνος μπορεί να θέλει να αγαπηθεί και εκείνη να σερβίρει.
Οι επιθυμίες μας ποικίλλουν και διαφέρουν.
Το θέμα είναι, κατά πόσο τις σεβόμαστε και κατά πόσο τολμάμε να αλλάξουμε όταν κάτι που μάς επηρεάζει άμεσα δεν μάς ευχαριστεί.

Ένα μικρό βήμα. Και μετά άλλο ένα. Έπειτα σκουντουφλάς, γλιστράς, πέφτεις μα...κλικ!
Ε και τί εγινε?
Θα βραχούμε και λίγο, θα πέσουμε, θα το σπάσουμε το κατεστημένο που μάς θέλει να είμαστε όλοι όμοιοι και να μάς αρέσει σε όλους εξίσου η θάλασσα, θα γελάσουμε με τις λάθος επιλογές μας-οκ, ίσως και να κλάψουμε- μα στο τέλος αυτό που θα έχει σημασία είναι ότι κάτι άλλαξε.

Δεν είναι εύκολο να αλλάζεις.
Ιδίως όταν κοντράρεσαι με μια ολόκληρη κοινωνία που σού λέει ότι μια χαρά ήταν και εκείνες οι φωτογραφίες ή "τί τις θες τις λήψεις, μού λες?".
Και όταν πετύχεις αυτό που ήθελες, μπορεί να μη γελάσει κανείς, ή, αν είσαι τυχερός και σε αγαπούν να χαμογελάσουν όσοι σε ξέρουν. Εσένα, τα κύματα και τον μοναδικό τρόπο που έχεις να βλέπεις την θάλασσά σου.

Όποια θάλασσα και αν είναι αυτή.