Γκρινιάρηδες μέσα σε μια όμορφη μέρα.

Όταν ακούμε μία δυσάρεστη ιστορία, μία από εκείνες τις πολύ δυσάρεστες, νιώθουμε ευγνωμοσύνη που είμαστε καλά και προσπαθούμε να εκτιμήσουμε όλα τα καλά που μάς συμβαίνουν. Λέμε πως είμαστε τυχεροί και το εννοούμε.

Όταν πάλι έχουμε χρόνο να καθίσουμε να αναλύσουμε όσα συμβαίνουν καθημερινά, όλο και κάποιο πρόβλημα θα προκύψει. Κάτι θα μάς φταίει. Θες που έσπασε η κούπα και χάλασε αυτή την όμορφη μέρα, θες που δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου να μάς αγαπούν όλοι κάθε στιγμή ή να μάς σκέφτονται κάθε λεπτό, θες που δεν μάς συμβαίνουν καλά πράγματα συνεχώς, γινόμαστε γκρινιάρηδες, μέσα σε μία κατά τ' άλλα όμορφη μέρα.

Μετά, φυσικά, καταλήγουμε να απορούμε "πώς ήμασταν τόσο άπληστοι/ ανόητοι/ επικτρωμένοιστηνλεπτομέρειατηςλεπτομέρειας?" και προσπαθούμε να αλλάξουμε, αλλά το επόμενο κιόλας πρωί -τσουπ- σπάει η κούπα. Ξανά.

Ίσως το σκεπτικό μας να μπορέσει να αλλάξει λίγο, αν πούμε 'ε, και? κούπα είναι. Και να σπάσει?" .

Όλα εκείνα τα μικροπράγματα που μάς χαλάνε τη διάθεση, μπορούμε να τα χώσουμε σε ένα κουτί, να το τυλίξουμε με μονωτική και να το πετάξουμε από το παράθυρο.

Και κάθε φορά που επανεμφανίζονται απτές γκαντεμιές ή επινοημένα προβλήματα, να τα βάζουμε στο κουτί αυτό και να λέμε "Ε, και?".

"Γιατί να σκάσω εγώ για αυτό?".

Εγώ που έχω την υγεία μου, που προσπαθώ για το καλύτερο, που κάνω λάθη και τα διορθώνω, που αγαπάω, που δεν είμαι ο πιο συμπαθής άνθρωπος του κόσμου αλλά σίγουρα δεν είμαι και ο πιο αντιπαθής. Εγώ ο κοινός θνητός που όλα είναι πιθανό να μού συμβούν, αλλά και να συμβούν...
......ε και?

Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να γίνεται κάτι πραγματικά κακό για να πάψουμε να δίνουμε σημασία σε πράγματα ή καταστάσεις ασήμαντες.
 Αρκεί 'ενα κουτί, λίγη μονωτική και καλή διάθεση.

Αρκούν ένα "ε και?" - και καλού κακού, δυο τρεις εφεδρικές κούπες.