Κάτω από την ίδια ομπρέλα.

Σεπτεμβρίου 09, 2016

Κάτω από την ίδια ομπρέλα.

"Αλλάζουν οι άνθρωποι;" ήταν το ερώτημα στο οποίο καταλήξαμε μετά από πολύ προβληματισμό και άλλα τόσα γέλια. Δεν χρειαστήκαμε καν μπύρα, το κατά πόσο μπορώ ή μπορείς να αλλάξουμε κάποιον μάς απασχολούσε στην πλήρη νηφαλιότητά μας. Δεν χρειαστήκαμε καν την φυσική παρουσία, μόνο από ένα ακουστικό και την καθημερινότητά μας, που εξακολουθούσε να τρέχει.

Υπάρχουν στιγμές που καθόμαστε "κάτω από την ίδια ομπρέλα", δηλαδή που βρισκόμαστε στην ίδια ή σε παρόμοια φάση ζωής. Τότε, όλα είναι όμορφα και αρμονικά, γιατί μοιάζουμε. Και ακόμα και αν δεν μοιάζουμε εμείς, συγκλίνουν τα ενδιαφέροντα και οι καθημερινές μας ασχολίες. Αμέτρητες οι κουβέντες μας, ακόμα πιο πολλές οι σκέψεις και τα "σε νοιάζομαι" που με τον καιρό πολλαπλασιάζονται όσο μεγαλώνει το δέσιμο.

Μόλις όμως κάποιος αλλάξει και δεν χωράει πια κάτω από την συγκεκριμένη ομπρέλα, τότε κάποιος ή κάποιοι άλλοι ενοχλούνται, καθώς τα πράγματα ξεφεύγουν από το 'κανονικό' ,ή για να το θέσω καλύτερα από το βολικό και το συνηθισμένο. Η καθημερινότητα αλλάζει, μαζί και οι κουβεντούλες ή οι σκέψεις. Προστίθενται μούτρα, τσακωμοί και άδικα ξεσπάσματα.
Και τα "σε νοιάζομαι"; Τί απέγιναν τα "σε νοιάζομαι";

Επιθυμίες συγκρούονται, εγωισμοί αναδύονται και αντί να κάνουμε πίσω, όλοι αποφασίζουμε να προχωρήσουμε δέκα βήματα μπροστά, ανεξάρτητα από το ποιό είναι το τίμημα για τα όσα κάποτε νοιαστήκαμε. Κάτω από εκείνη την ομπρέλα..

Όταν όμως εσύ προχωράς και εγώ συνεχίζω, χαράζοντας ο καθένας την δική του νέα πορεία, δεν περπατάμε μαζί, δίπλα ο ένας στον άλλον. Αφήνουμε τους δρόμους μας να χωρίσουν.

Αν έρθεις εσύ στην μεριά μου, ίσως να πρέπει να περπατάς λίγο πιο αργά. Να ξεφύγεις από τα συνηθισμένα και να παρατηρήσεις όσα δεν είχες προσέξει όσο βιαζόσουν.

Αν μετακινηθώ εγώ στην πλευρά σου, θα τρέξω, όχι επειδή μού το ζήτησες, αλλά επειδή σέβομαι το γεγονός ότι άλλαξες και τώρα, αυτός είναι ο βηματισμός σου. Θα μάθω να αγωνίζομαι και να προλαβαίνω.

Όχι γιατί σε ανάγκασα ή με πίεσες, αλλά γιατί μπήκε στη μέση το "σε νοιάζομαι" που χτίσαμε κάποτε μαζί, για να μάς θυμίζει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, αλλά προσπαθούν να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα πού και πού, να αποδέχονται και να αναθεωρούν την μέχρι τότε σχέση τους.

Ακόμα τελικά και αν φύγει η κοινή φάση ζωής, ακόμα και αν ξεμείνουμε από ομπρέλα, να μπορούμε να νοιαζόμαστε ουσιαστικά, όχι να έχουμε προσδοκίες που δεν θα εκπληρωθούν ποτέ.

Γιατί τελικά "η ελευθερία του ενός τελειώνει εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου" και είναι άδικο να περιμένουμε από τους άλλους να μένουν πίσω για χάρη μας.

Μπορούμε όμως, απλά να νοιαζόμαστε για όσους μοιράστηκαν μαζί μας εκείνη την ομπρέλα, να μοιραστούμε ακόμα πολλές φάσεις ζωής και να μην έχουμε προσδοκίες πως οι άλλοι θα μάς ακολουθήσουν.