Συναισθηματικά όρια.

Η φίλη μού μιλούσε ξανά και ξανά για το θέμα που την προβλημάτιζε. Ήταν σαν να κάναμε κύκλους γύρω από τα ίδια ερωτηματικά και κάθε, μα κάθε φορά καταλήγαμε σε αδιέξοδο.
"Γιατί;" με ρώτησε. "Πολλές φορές δεν υπάρχει εξήγηση." της απάντησα. "Έτσι είναι, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό.".

Μπορεί να με μπουγελώσετε για αυτό που θα πω, μα θα το πω.
Θα ήταν υπέροχο αν ζούσαμε σε έναν κόσμο στον οποίο θα κυριαρχούσε η λογική.
Φανταστείτε τώρα, να ρωτούσαμε "γιατί" και να υπήρχε για όλα μία λογική εξήγηση.
Τί μάς χαλάει τώρα αυτή τη φαντασίωση; Τα συναισθήματα.

Νομίζεις φίλε μου ότι είσαι αρκετά ξύπνιος και αρκετά δυνατός έτσι ώστε να θέσεις τα όριά σου, στην κοινωνία στην οποία ζεις και κυρίως στον εαυτό σου, αποφασίζοντας.
Όταν εσύ τα σκέφτεσαι αυτά και περπατάς με αγέρωχο ύφος και εμφανέστατη σιγουριά στο βλέμμα στον γραφικό πεζόδρομο, τα συναισθήματά σου, σαν ζωηρά παιδιά που ζουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, ξεκαρδίζονται.

Και μετά πλαντάζουν στο κλάμα.
Και μετά θυμώνουν.
Και έπειτα, πάλι απ' την αρχή.

Αυτός είναι φυσικά και ο λόγος που η φίλη, το πιο δυναμικό άτομο που ξέρω, μπλόκαρε.
Διότι, αν δεν το ήξερες το μαθαίνεις τώρα: Τα συναισθήματά μας θέτουν όρια και καθορίζουν σε σημαντικό βαθμό τη συμπεριφορά μας.

Καλώς ή κακώς υπάρχουν καταστάσεις που τις αντέχουμε και καταστάσεις που μάς πνίγουν.
Μάς βγάζουν εκτός εαυτού, μάς αλλάζουν, μάς κάνουν να σκεφτόμαστε "τώρα εγώ για ποιό λόγο είμαι εδώ και για ποιά αιτία προσπαθώ;".

Και ξέρεις, μερικές φορές η αιτία για την οποία προσπαθείς δε χρειάζεται να είναι καν λογική.
Το μόνο που φαντάζει σωστό να είναι, είναι εντός των συναισθηματικών σου ορίων.

Για παράδειγμα, δεν θα απαιτούσες ποτέ από κάποιον να είναι εκεί όταν δεν είσαι καλά, μα αν δεν ερχόταν, τα συναισθήματά σου θα κραύγαζαν πως τελικά, για αυτόν τον άνθρωπο δεν αξίζει να προσπαθείς.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι, αν εγώ, εσύ, η φίλη, θα μπορέσουμε να δαμάσουμε αυτά τα επαναστατικά παιδιά που κάνουν κουμάντο στην ψυχή και στην συμπεριφορά μας. Αν θα σταματήσουν να ρωτούν "γιατί" για ολα εκείνα για τα οποία δεν υπάρχουν απαντήσεις, αν θα ηρεμήσουν για να μπορέσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο λογικές εξηγήσεις.

"Μα φυσικά, είμαι καλά" την ακούω να λέει, "βλέπεις τίποτα να πηγαίνει στραβά; Οι εξηγήσεις δόθηκαν. "

Και τα συναισθηματικά όρια ξεπεράστηκαν.

Τελικά, τίποτα παραπάνω δε θέλουμε στη ζωή μας, από καταστάσεις που κάνουν αυτά τα παιδιά να γελούν και ανθρώπους που ξέρουν ποιά είναι τα όριά μας, αυτά που αντέχουμε και αυτά που μάς πονάνε, ανεξαρτήτως "λογικών εξηγήσεων".

Ίσως να χρειαζόμαστε και δυο ποτήρια ποτό, μια καλή φίλη, συζητήσεις δίχως τελεία και αυτά τα παιδιά που ξέρουν ακόμα καλύτερα και από εμάς τί θέλουμε και δεν μάς αφήνουν να αρκεστούμε σε τίποτα το λογικό.

http://twistedsifter.com/2012/07/interactive-street-art-ernest-zacharevic/