Εμείς, οι αδέξιοι.

Ο ήχος που κάνει το γυαλί που σπάει, διαπέρασε  τα αυτιά και το κεφάλι μου.

Όχι, οχι πάλι!

Ήθελα απλά να πιω ένα ποτήρι νερό.

Όμως το σπασμένο ποτήρι, οι ενοχές και ένα "μα πάλι;;;" μού τάραξαν ξανά την ηρεμία.

Να μού πεις, ποιός φταίει;

Να φταίνε οι άλλοι;

Να φταίει το ελαφρύ αεράκι που εισέβαλλε από το παράθυρο;

Να φταίει η υφή του ποτηριού;

Ή μήπως φταις εσύ και μόνο εσύ;

Αν σού συμβαίνουν και εσένα τέτοια περιστατικά λίγο συχνότερα από το επιτρεπτό, σε καλωσορίζω στο κλαμπ των αδέξιων.

Και να πεις πως δεν προσπαθείς; Προσπαθείς, το ξέρω.

Στο τέλος βέβαια ακούς κατσάδες και κατσάδες, καθώς το εύρος της καταστροφικότητάς σου δεν περιορίζεται στα πλαίσια του σπιτιού σου (μερίμνησες εξάλλου και αγόρασες πλαστικά!), για το μυαλό που δεν έχεις, για το ότι είσαι το πιο άχρηστο ον του πλανήτη, για το ότι μάλλον η όρασή σου δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση (Hello, δε βλέπετε τα γυαλιά μυωπίας;).

Και όλοι εκείνοι που φωνάζουν, στα αλήθεια δεν ξέρουν.

Δε ξέρουν ότι εδώ και πολύ καιρό, κάθε φορά που πας να πιεις νερό σκέφτεσαι "Όχι, τώρα δεν θα το σπάσω το ποτήρι!". Περπατάς με αποφασιστικότητα, αγγίζεις το χερούλι, ανοίγεις το ντουλάπι και ΜΠΑΜ.

Και τί να πεις, που νιώθεις το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι σου, τί να ομολογήσεις, που καταβάθος ξέρεις πως ό,τι και να κάνεις θα είσαι μια ζωή ένας από τους αδέξιους, όχι επειδή δεν πρόσεξες, οχι επειδή δεν σκέφτηκες, όχι επειδή δεν είδες. 

"Τότε γιατί;" σε ρωτούν, με μία -πλέον- εμφανή ανησυχία.

Γιατί, κάθε φορά που πάω να κάνω κάτι, σκέφτομαι το αναθεματισμένο το μπαμ.

Σκέφτομαι πως το ποτήρι θα σπάσει, λέω "μην σπάσεις, μην σπάσεις", τα χέρια τρέμουν, οι παλμοί αυξάνονται...... και μπαμ.

Ανάθεμα και αν μπορείς τώρα να τους εξηγήσεις για αυτή σου την τρέλα.

"Έκανα λάθος" μουρμουρίζεις με μάγουλα κατακόκκινα και μάτια δακρυσμένα.

Αρχίζεις να κολλάς τα σπασμένα κομμάτια και να σκέφτεσαι "Γιατι; Αφού το μόνο που ήθελα ήταν να πιω ένα ποτήρι νερό...." .

Μα πράγματι έκανες λάθος. Ναι και ας προσπαθησες να μην κάνεις.

Και αν το λάθος έγινε λίγες παραπάνω φορές απο το "κανονικό", ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έχεις βρει τους δικούς σου ρυθμούς, την δική σου ηρεμία και παλεύεις αγωνιωδώς να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις μιας κοινωνίας γεμάτης απο πορσελάνινα πιάτα και καλογυαλισμένα τασάκια.

Λύση δεν μπορώ να σού δώσω.

Λυπάμαι, όχι σήμερα.

Το "μπαμ" ακόμα μού φέρνει μια τάση να μεταναστέυσω σε έναν πλανήτη πιο απλό, με λιγότερα λάθη και σαφώς πιο λίγους αδέξιους. 

Ίσως και με λιγότερο σπασμένα νεύρα.

Γιατί πάντα, εμείς οι αδέξιοι, έχουμε λίγο περισσότερα νεύρα από το κανονικό.

Ευελπιστώ μια μέρα να περάσω στην αντιπέρα όχθη.

Να πλησιάσω ήρεμα, να ανοίξω το ντουλάπι μες στην γαλήνη και να πιω ένα ποτήρι νερό.

Τότε, περήφανα θα υψώσω το ποτήρι της νίκης και

......................μπαμ.