Οι λογικοί, ο παράλογος και τα συναισθήματα.

Σε εκείνο το τραπέζι κάθονταν τρεις λογικοί άνθρωποι, ένας παράλογος και εγώ.
Συζητούσαν για τον έρωτα.
Ο παράλογος, παρότι ήταν ολοφάνερο πως όσα πίστευε δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα και μάλιστα είχε επίγνωση της κατάστασης, είχε μια απάντηση για όλα.
"Ό,τι και να γίνει, θα συνεχίσω να ελπίζω.".

Αν και ήξερα πως ήταν θεότρελος, η αφέλειά του μού θύμιζε μικρό παιδί που θυμάται ακόμα πώς να ελπίζει για εκείνα που έχουν σημασία.
Οι λογικοί πάλι, είχαν από μία δική τους εμπειρία, άμεση ή έμμεση, που, με μορφή επιχειρήματος, αναιρούσαν όλα εκείνα που έδιναν ελπίδα στον τρελό μας φίλο.

Είχαν δίκιο, ναι. "Δεν γίνεται να δουλέψει μια σχέση όταν..........", καθώς ο τάδε και η δείνα έπαθαν αυτό.
Το 80% του συνολικού πληθυσμού υποστηρίζει πως δεν γίνεται.
Το μηνιαίο περιοδικό περιλαμβάνει άρθρα και άρθρα για το ότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει.
Το ζώδιό μου/σου/του συμφωνεί και επαυξάνει.
Η εγκυκλοπαίδεια το αναλύει, το είπαν και στις ειδήσεις.

Μα ο παράλογος, επιμένει να έχει εκείνο το χαμόγελο.

Ο παράλογος δεν κοιτάζει συμφέρον, εγωισμό, δεν τον νοιάζει αν θα σπαταλήσει χρόνο και ενέργεια, ουσιαστικά δεν έχει την αίσθηση του χρόνου, ζει σε έναν κόσμο πολύχρωμο, γεμάτο με όνειρα που είναι σίγουρος πως θα γίνουν μια μέρα πραγματικότητα.

Ο παράλογος είναι εμφανέστατα ερωτευμένος.

Το τέρας της λογικής που κρύβω μέσα μου (όπως όλοι μας), ανεξαρτήτως προσωπικών εμπειριών, αποστασιοποιημένο από επιχειρήματα και παραδείγματα, χωρίς να λέει λέξη, πιστεύει πως δεν θα γίνει. Η ευχή του ερωτευμένου δεν θα πραγματοποιηθεί, γιατί τα γεγονότα αυτό δείχνουν. Ίσως γιατί οι μεγάλοι έρωτες δεν κρατούν περισσότερο από μια στιγμή.

Μα, φεύγοντας από εκείνο το τραπέζι, δεν μπορούσα να μην σκέφτομαι εκείνο το χαμόγελο.

Έκρυβε δύναμη, ένα είδος δύναμης που κανένας από εμάς τους λογικούς δεν έχει.
Ήταν η αποδοχή των συναισθημάτων του, των επιθυμιών του και των αναγκών του.
Η εκδήλωση συναισθημάτων σε ένα άλλο πρόσωπο, που για εκείνον είχε σημασία.
Το γεγονός ότι παίρνει τον χρόνο του μέχρι να καταφέρει να νιώσει κάτι διαφορετικό.
Δεν βάζει στον εαυτό του παρωπίδες, "πρέπει" και "βιάσου".
Όταν η καρδιά του του λέει "περίμενε", περιμένει.
Όχι γιατί θα αλλάξει η κατάσταση, αλλά γιατί είναι ερωτευμένος και, όταν είσαι ερωτευμένος δεν  μπορείς να το αναιρέσεις με απλά επιχειρήματα.

Αυτή είναι η αλήθεια του παράλογου που βγάζει απόλυτο νόημα.
Γιατί, όσα επιχειρήματα και αν έχετε εσείς οι υπόλοιποι στο τραπέζι, δεν με πείσατε.

Δεν διαγράφονται τα συναισθήματα σε ένα βράδυ πάνω από ένα ποτήρι κρασί, χρειάζεται χρόνος.

Και πάνω απ' όλα δύναμη.

Για αυτό, όταν είστε παράλογοι να έχετε την δύναμη να το δείχνετε.
Μπορεί αυτό που θέλετε να μην γίνει πραγματικότητα και ενδόμυχα να το ξέρετε και εσείς οι ίδιοι καλά .
Ωστόσο, είναι συναισθήματα. Και είναι εξίσου σημαντικά με τα επιχειρήματα.
Το ποιά θα υπερισχύσουν , θα φανεί στο πέρασμα του χρόνου.
Και, αν έχεις σπαταλήσει και λίγη ενέρεγεια παραπάνω, να θυμάσαι πως στάθηκες ειλικρινής απέναντι σε αυτό που κάποτε ήταν τόσο σημαντικό για εσένα.

Σε αυτό που σε έκανε να χαμογελάς, και ας ήταν απλά ένα απατηλό όνειρο.

Φεύγοντας, ενώ μια ζωή υπερασπιζόμουν τα φαινόμενα, θαύμασα τον τρελό ερωτευμένο.
 Γιατί έβλεπε πέρα από τις άμεσες και τις έμμεσες εμπειρίες, που ήταν πολύ συγκεκριμένες.
Έβλεπε εκείνον και εκείνη, την δική τους περίπτωση που κανένας τρίτος δεν θα μπορούσε να κατανοήσει πλήρως.

Πάνω από ένα ποτήρι κρασί τόλμησα να αγνοήσω τα επιχειρήματα και να ονειρευτώ, όπως ο παράλογος φίλος μου.
Μέχρι που έφυγα.

Ήξερα πως την αλήθεια από εδώ και πέρα, θα την έδειχνε μόνο ο χρόνος.