και τα πολύ ωραία?

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη στιγμή που τον είδα.

Φορούσε ένα καπέλο και ένα t-shirt από εκείνα με τα αστεία στιχάκια και γύρισε και μού έριξε μια ματιά όλο χαμόγελο. 

Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που η Χαρά μου ανακοίνωσε πως τα έφτιαξε με "ένα παιδί" και όταν αυτό το "ένα παιδί" μου έσφιξε το χέρι, σαν κάτι μέσα μου να μού έλεγε πως ήρθε για να μείνει στις ζωές μας.

Και εκείνη την φωτογραφία, θυμάμαι πώς την τραβήξαμε, ανάμεσα σε γέλια και πειράγματα, σε στιγμές ευτυχίας.

Και τους καφέδες θυμάμαι και τις θάλασσες θυμάμαι και τις κουβέντες θυμάμαι.......

Τελικά, ζούμε για να βιώνουμε τις ωραίες στιγμές ή απλά για να τις θυμόμαστε?

"Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν"είπε κάποτε κάποιος.

Και με τα πολύ ωραία, τί γίνεται?

Ξέρεις, με αυτά που κάνουν την καρδιά σου να θέλει να σκάσει από την ευτυχία, αυτές οι μικρές στιγμές που δεν θέλεις να σταματήσεις να τις ζεις.

Τί, δεν έχει εξαιρέσεις?

Και εσύ θυμάσαι, το ξέρω. Και εσύ θα ήθελες να έχεις στην ζωή σου ανθρώπους και καταστάσεις με συγκεκριμένες ιδιότητες.

Μα.......οι άνθρωποι όπως και οι καταστάσεις, συνεχώς αλλάζουν.

Και ίσως τελικά αυτή να είναι η κυριότερη αιτία που κάποιες ωραίες στιγμές, όσο και αν δεν το θέλουμε, περνούν στο παρελθόν.

Όπως ανανεώνεται το γάλα που έχεις στο ψυγείο σου, έτσι ανανεώνονται και τα γεγονότα.

Σχέσεις, διαπληκτισμοί, μπερδέματα, αποχωρισμοί.

Μπορεί οι άνθρωποι της ζωής σου να έφυγαν για την άλλη άκρη του κόσμου, μπορεί και να είναι δίπλα αλλά να μην επικοινωνείτε πια. Μπορεί να μην άλλαξαν οι συνθήκες ή οι γύρω σου, αλλά εσύ ο ίδιος/ η ίδια και όσο και αν αγαπάς, να θες να πας ένα βήμα πιο πέρα, κάπου αλλού, σε στιγμές που σού ταιριάζουν περισσότερο..

Γιατί δεν είμαστε όλοι ευτυχισμένοι ταυτόχρονα. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των ανθρώπων. Ο συγχρονισμός. Εσύ να είσαι καλά και ο άλλος να μην είναι. Για σένα να είναι ο κόσμος όλος και για εκείνον να είσαι απλά....dust in the wind....

Και πες ότι συγχρονίζεστε. Ποιός σου εγγυάται ότι θα κρατήσει η περίοδος χάριτος για πάντα?

Όλοι βαριόμαστε, όλοι τσακωνόμαστε, όλοι αποστασιοποιούμαστε...  Ανθρώπινες αδυναμίες.

Ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει. Γιατί ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που με κοίταξε. Και την πρώτη φορά που τους γνώρισα. Και εκείνες τις βόλτες δίπλα στην θάλασσα. Και τις φωτογραφίες.

Και πάντα θα θυμάμαι και θα θυμάσαι.

Δεν είναι κακό.

Το θέμα είναι να έχουμε την δύναμη να αποδεχόμαστε πως

"Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν".

Ναι. Και τα πολύ ωραία. 

Μα λειτουργούν ως παραδείγματα για να γεμίζει συνεχώς η ζωή μας με στιγμές που μάς γεμίζουν, πολλές ματιές,ξεχωριστές γνωριμίες, διαφορετικές εικόνες, εμπειρίες μοναδικές.

Και όσο προσπαθούμε μαζί, οι στιγμές πηγαινοέρχονται και εμείς είμαστε εδώ για να χτίζουμε καινούριες.  Αν έχουμε το κουράγιο να τολμήσουμε την νέα αρχή.