Όσα κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

Σήμερα φόρεσα τα πολύχρωμα γυαλιά μου.

Και κατάφερα να δω όλα εκείνα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

Είδα τον πλατωνικό έρωτα. Τις ματιές και τα πειράγματα, τα "σε διεκδικώ"και τα "με διεκδικείς", τα "γυρίζω στο σπίτι και δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι ώσπου να σε δω ξανά", τα "γίνομαι καλύτερος άνθρωπος επειδή έμαθα να σε αγαπώ και ας με ξέχασες εσύ", τα "θα σε θυμάμαι για πάντα" που ξεθώριασαν αλλά ποτέ δεν έφυγαν-ήταν για πάντα-, τα τραγούδια, τις ταινίες, τα ποιήματα και όλα αυτά τα ρομαντικά που γράφτηκαν, τραγουδήθηκαν και σκηνοθετήθηκαν πολλές φορές για ανθρώπους που ούτε καν ξάπλωσαν ποτέ στο  ίδιο κρεβάτι. Για ψυχές που ερωτεύτηκαν.

Είδα τις καλές στιγμές που μένουν στο τέλος της ημέρας. Οικογένειες διαλύονται, οικογένειες πιέζονται, οικογένειες που περνούν τα Χριστούγεννα αμίλητα και αγέλαστα. Ξαφνικά τα γυαλιά τα αλλάζουν όλα και βλέπεις ανθρώπους που δεν έφτασαν στα άκρα, δεν το ξεχείλησαν το ποτήρι, δεν το παρατράβηξαν το σχοινί, δεν μίλησαν άσχημα, ή, ακόμα και αν μίλησαν, μετά τα βρήκαν στο όνομα ενός "έχουμε το ίδιο αίμα, ας κάνω ένα βήμα πίσω". Και πέρασαν τις γιορτές όλοι μαζί.

Είδα  τα κόμπλεξ των ανθρώπων. Την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τον ανταγωνισμό, την υπερβολική αυτοπροβολή, τα άσχημα λόγια για τους άλλους. Την ανασφάλεια. Και καταλήγω στους λόγους για τους οποίους δεν είναι καλό να είμαστε ανασφαλείς. Με κυριότερο λόγο το ότι έχουμε χίλια δυο πράγματα να κάνουμε που μάς προσφέρουν χαρά και ο χρόνος μας δεν είναι απεριόριστος ώστε να δίνουμε σημασία στα κόμπλεξ μας.

Είδα τα όνειρα πίσω από το "ήθελα πάντα να γίνω.....αλλά έγινα......" . Την δημιουργικότητα που θάφτηκε πίσω από ένα βουνό υποχρεώσεις και την ενέργεια που θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί για εθελοντισμό, αντί να καίγεται στον βωμό των χρημάτων. Είδα το δειλό ".......θα γίνει πραγματικότητα" να ξεπροβάλλει. Ναι, θα γίνει.

Σήμερα φόρεσα τα πολύχρωμα γυαλιά μου.

Και κατάφερα να δω όλα εκείνα που κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

Και μόλις τα έβγαλα είδα τους ανθρώπους να προσποιούνται ότι δεν συνέβη τίποτα.

Ότι δεν άξιζαν οι πλατωνικοί έρωτες,δεν ήταν τόσο μεγάλοι, δεν τους ήταν αρκετοί.

Ότι οι οικογένειές τους ήταν ελλιπείς και άξιζε να διαλυθούν. Δεν τους ήταν αρκετές.

Πως τα κόμπλεξ δεν υπήρχαν και όμως, κινούσαν ακόμα κάθε νήμα της ζωής τους.Οι στιγμές που ζούσαν και η μοναδικότητα των ανθρώπων δεν τους ήταν αρκετές.

Ότι τα όνειρα, ήταν λιγότερο σημαντικά από όσο νιώθουμε ότι είναι. Μα η σημασία τους δεν μάς ήταν ποτέ αρκετή.

Αναρωτηθείτε λοιπόν: Μάς είναι τίποτα σε αυτή τη ζωή αρκετό;

Και αύριο θα φορέσω τα πολύχρωμα γυαλιά μου. Θα παρατηρήσω τους ανθρώπους που δεν τους είναι τίποτα αληθινό αρκετό και το υπόσχομαι, θα προσπαθήσω να πω "Εγώ βλέπω, ξέρω, νιώθω.".

Και προσπαθώ να βρω κάθε τί αληθινό σε όλα αυτά που καθημερινά προσπερνάμε και δεν αναγνωρίζουμε την αξία τους.

Στιγμές, συμπεριφορές, φαντασία είναι.

Και θα υπάρχουν, όσο φοράω τα πολύχρωμα γυαλιά μου, στον γκρίζο αυτό πλανήτη.

Εσύ,έχεις πολύχρωμα γυαλιά;

Βλέπεις;