Τα μανταλάκια

Μεγαλώναμε και ο καθένας έλεγε την ιστορία του. Έτσι οι μεν, αλλιώς οι δε, για χιλιάδες θέματα. 

Ακόμα τις πιστεύουν.

Άνθρωποι αξιοπρεπείς είχαν το σθένος να αλλάξουν την αφήγησή τους. Αυτούς θαύμασα στην ζωή μου. Ήθελε κόπο και αξιοπρέπεια για να φτάσουν από το παράπονο στην αγάπη.

Η ιστορία μας, τελικά, ήταν η παρουσία μας. Η αποστασιοποίηση από τον εγωισμό, η αγάπη που νιώθαμε (αυτή, που μας ωθούσε στην συγχώρεση, ακόμα και αν ξέραμε καλά ότι η εκάστοτε συμπόρευση δεν θα ήταν ποτέ ολόιδια με το παρελθόν).

Συνεχίζουν και λένε τις ιστορίες τους, άλλοι φανερά, με τα λάθη που τις χαρακτηρίζουν, προς εξιλέωση από όσα οι ίδιοι δεν θέλησαν να παραδεχθουν, ώστε να πουν την αλήθεια τους σωστά και δίκαια, άλλοι πάλι στα κρυφά.

Οι "έξυπνοι" και "ανώτεροι" χρησιμοποιούσαν και χαρακτηρισμούς.

Στο τέλος έμειναν κάτι μανταλάκια, κάτω από το σπίτι. Κάποτε κάποιος αξιοπρεπής, δεκτικός στις αλλαγές, με την παρουσία του να διαχέεται στον χώρο, άπλωνε κάτι ρούχα με αυτά.

Μικρά και άσημα και όμως απαραίτητα.

Όπως και η αγάπη τους που, έξω από τις διαφορές, έλεγε μια ιστορία από μόνη της.

Άραγε, θα συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς, ή θα καταλάβουν κάποια μέρα, ότι καμία σημασία δεν έχει το τι λένε για τους εαυτούς τους, για τους άλλους, για τις περιστάσεις;

Ούτε καν η εικόνα τους δεν μετρούσε και ας λειτουργούσε ως σύμβολο. 

Μάντεψε τι έμεινε στο τέλος.

Είσαι αρκετά έξυπνος ώστε να το βρεις, για το δικό σου αφήγημα;

Η αλήθεια. Ωμή με την τρυφερότητα που την διακατέχει, καλά χωμένη σε μια ανάμνηση που κάποιοι κράτησαν και άλλοι απλώς... αφηγήθηκαν όπως τους φάνηκε ότι την κατάλαβαν.

Όσοι δεν είχαν κάτι να δείξουν προχώρησαν, σε αντίθεση με όσους φοβούνταν.

Μα ούτε και αυτό είχε σημασία τώρα.

Τα μανταλάκια παιδιά, κάποιος να μαζέψει τα μανταλάκια.